Historia

Historia badań nad miażdżycą tętnic sięga czasów antycznych. Badacze wykonujący sekcję już wtedy opisywali stwardnienia niektórych odcinków dużych tętnic. Zauważyli oni w obrębie tętnic uwapnione blaszki, przypominające chrząstkę lub kość. Nóż sekcyjny ześlizgiwał się z nich albo przecinał je z charakterystycznym zgrzytem.

Dopiero jednak wiek XIX przyniósł istotny postęp w wykrywaniu przyczyn miażdżycy, kiedy z pomocą naukowcom przyszły badania doświadczalne. Początkowo największą rolę przypisywano procesom zapalnym ścian tętnic, zaburzeniom w składzie krwi i wypadaniu włóknika z krwi oraz zużyciu ściany tętnic.

W 1909 r. dowiedziono, że stwardnienie tętnic można uzyskać stopniowo pod wpływem czynnika mechanicznego, jakim jest przewlekły wzrost ciśnienia tętniczego, wywołany długotrwałym podawaniem zwierzętom adrenaliny (hormon stresu).

Doświadczalny obraz miażdżycy u królików, odpowiadający zmianom występującym u ludzi, uzyskał Rosjanin Aniczkow w 1913 r., podając przez dłuższy okres dożołądkowo mieszaninę cholesterolu z olejem lnianym. W ten sposób narodziła się teoria, że miażdżyca jest głównie wynikiem zmian metabolicznych, przede wszystkim zaburzeń przemiany tłuszczowej, wskutek której następuje przenikanie cholesterolu z krwi do błony wewnętrznej naczyń.