Zbieranie grzybów i kwalifikowanie ich do spożycia wymaga szczególnej ostrożności z uwagi na podobieństwo niektórych grzybów trujących do grzybów jadalnych. Nie ma, niestety, żadnego prostego i niezawodnego sposobu, który pozwoliłby na odróżnienie grzybów jadalnych od trujących. Bezpiecznym wyjściem jest zbieranie tylko dobrze znanych grzybów jadalnych. Do najbardziej szkodliwych gatunków grzybów trujących (również śmiertelnie) należą: większość muchomorów, głównie sromotnikowy (biało zielonkawy lub oliwkowo zielony), białe odmiany muchomora, m.in. jadowity (mylony z pieczarką polną), plamisty (brązowoszary, mylony nieraz z czubajką kanią), czerwony; piestrzenica kasztanowata i olbrzymia; zasłonaki, głównie rudy; strzępiaki, głównie ceglasty; krowiak podwinięty (olszówka); tęgoskór pospolity; borowiki – szatański, grubotrzonowy, ponury i purpurowy; gołąbki – wymiotny i kruchy; mleczaj wełnianka; wieruszka zatokowata oraz czernidłak pospolity.

Często przyczyną tragicznych zatruć jest błędne mniemanie, że każdy grzyb można zjeść po obgotowaniu (ugotowaniu i odlaniu wody) albo że grzyby trujące są gorzkie, piekące czy też, że dowodem nieszkodliwości grzybów jest ich ewentualne nieciemnienie podczas gotowania. Takie poglądy mogą doprowadzić tylko do nieszczęścia.

Największa liczba zatruć śmiertelnych (ok. 90%) zdarza się na skutek spożycia muchomorów (głównie sromotnikowego i odmian białych, które mają smak łagodny i są często mylone z gołąbkami, gąskami i pieczarkami polnymi (różni je przede wszystkim pochwa u nasady trzonu występująca u muchomorów).

Metody klasyfikacji zatruć grzybami przyjmują za podstawę ośrodek działania substancji toksycznych w organizmie ludzkim oraz okres utajenia, czyli czas.
który upływa od spożycia grzybów do wystąpienia pierwszych objawów chorobowych. Nie wszystkie zawarte w grzybach trujących szkodliwe związki organiczne, najczęściej o skomplikowanej budowie, zostały już zidentyfikowane. Każda z poznanych toksyn wywiera różny i zawsze groźny wpływ na organizm ludzki.